υπόγυνος

-η, -ο, Ν

1. το ουδ. ως ουσ. το υπόγυνο

το μέρος τού άνθους κάτω από την ωοθήκη

2. φρ. «υπόγυνο άνθος»

βοτ. η αντιπροσωπευτικότερη μορφή διάταξης τών μερών τού άνθους, κατά την οποία οι σπόνδυλοι τών ανθικών τμημάτων, δηλαδή τα σέπαλα, τα πέταλα, οι στήμονες και η ωοθήκη, διατάσσονται προοδευτικά από την περιφέρεια προς το κέντρο και από τη βάση προς την κορυφή πάνω σε μία διογκωμένη ανθοδόχη.

[ΕΤΥΜΟΛ. < υπ(ο)-* + -γυνος (< γυνή). Η λ. μαρτυρείται από το 1863 στο περιοδικό Ελληνικός Φιλολογικός Σύλλογος Κων/ πόλεως].